Saga kaszubska t.7. Nadzieja

Lata Polski Ludowej nie są łatwe dla nikogo, nie inaczej jest u Stoltmanów. Urząd Bezpieczeństwa depcze im po piętach, a kariera zawodowa uzależniona jest od przystąpienia do partii. Zofka zaczyna pracę w Stoczni Gdańskiej, ale przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Czy odważy się wreszcie wrócić w rodzinne strony? W stoczni pracuje również Tóna, który angażuje się w działalność antykomunistyczną. Choć zdaje się, że wreszcie odnalazł szczęście w miłości, prześladuje go trauma dorastania bez ojca i zniszczonej wojną młodości. Mundek układa sobie życie w Nowej Hucie, a Stazyjka wchodzi w konflikt z matką, co będzie mieć tragiczne skutki. Samborowi grozi niebezpieczeństwo, więc ucieka z Berlina, ale szybko się okazuje, że kto raz wszedł na przestępczą ścieżkę, ten łatwo z niej nie zejdzie. Tymczasem po Pomieczynie krąży człowiek z siekierą. Czy to możliwe, że zabójca Bernarda Stoltmana jeszcze żyje i wciąż nie powiedział ostatniego słowa?

Daria Kaszubowska snuje swoją sagę w rytmie muskanych powiewem wiatru łanów zboża. Odmalowuje wielobarwny niczym ukwiecona łąka obraz krainy, w której sielska sceneria staje się tłem wielu dramatów. Jej słowa zapisują się w sercach czytelników niczym kaszubski haft, budząc uznanie i szacunek wobec ludzi, którzy z miłości do swojej małej ojczyzny gotowi byli dokonać wielkich czynów.